Leven met angst voor overgeven
Beluister je mijn blog liever? Klik hier
Ik wist niet eens dat het bestond, dat er werkelijk een naam voor was en dat mensen dus echt heel veel angst kunnen ervaren bij alleen al de gedachte over dat onderwerp.
Als je mij al wat langer volgt of mij goed kent dan weet je dat deze fobie soms bij me opspeelt maar dat ik er weinig over deel omdat het iets is waar geen aandacht aan wil geven maar ook omdat het best kwetsbaar is om hier openlijk over te delen, want de angst is dat jij mij gaat zien als ‘’iemand met de fobie’’.
Gelukkig is het maar angst en kies ik nu voor een andere weg, namelijk de weg van moed en kwetsbaar durven zijn.
Desondanks hoop ik dat ik je mag inspireren door het delen van mijn verhaal, ik wens dat jij hier kracht uit haalt of een blijk van herrekening mag ervaren in jouw eigen verhaal.
Ik zou het enorm waarderen als je met me zou delen wat het lezen van deze blog met jou heeft gedaan. Dankjewel alvast!
Waar gaat deze blog over?
Over overgeven, kotsen, braken en spugen.
De keren dat ik moest overgeven in mijn leven zijn nog op twee handen te tellen en ik geloof dat niemand het graag doet.
Het wordt geassocieerd met iets vies, met ziekzijn, met een afschuwelijke geur en nog veel meer. (als je al iets herkent hiervan zul je nu vast je neus ophalen ;)
Het begon met die ene paniekaanval!
Ik was 14 jaar en mijn moeder moest me ophalen uit de stad, ik was daar met vriendinnen aan het feesten in de kroeg (ja ik was nog best jong maar het was wel een vrijdagmiddag :-) ).
Ik voelde me erg misselijk en wilde dus dolgraag naar huis toe.
Mijn moeder had er helemaal geen zin in om me op te halen, dus ik voelde me al een beetje schuldig.
Eenmaal thuis kreeg ik een paniekaanval, ik dacht letterlijk dat ik dood zou gaan en riep mijn moeder om me naar het ziekenhuis te brengen.
Mijn broer en zus keken me lachend aan en maakte er grapjes over terwijl ik doodsangsten uitsloeg.
Ik kreeg geen adem meer en dreigde flauw te vallen, ik wist van gekkigheid niet meer wat ik moest doen toen de paniek doorsloeg.
Ik voelde mij op dat moment intens kloten.
Terwijl mijn moeder de dokter belde bleef ik maar kortademig en mijn benen voelde slap en raar.
Een paar minuten later kreeg ik een pammetje (Oxazepam) en na een minuut of 20 leek ik wel stoned.
De angst was weg. Yes!
Vanaf toen zijn de vele angsten begonnen en de regelmatig terugkomende paniekaanvallen.