Leven met angst voor overgeven

Beluister je mijn blog liever? Klik hier

Ik wist niet eens dat het bestond, dat er werkelijk een naam voor was en dat mensen dus echt heel veel angst kunnen ervaren bij alleen al de gedachte over dat onderwerp.

Als je mij al wat langer volgt of mij goed kent dan weet je dat deze fobie soms bij me opspeelt maar dat ik er weinig over deel omdat het iets is waar geen aandacht aan wil geven maar ook omdat het best kwetsbaar is om hier openlijk over te delen, want de angst is dat jij mij gaat zien als ‘’iemand met de fobie’’.

Gelukkig is het maar angst en kies ik nu voor een andere weg, namelijk de weg van moed en kwetsbaar durven zijn.

Desondanks hoop ik dat ik je mag inspireren door het delen van mijn verhaal, ik wens dat jij hier kracht uit haalt of een blijk van herrekening mag ervaren in jouw eigen verhaal.

Ik zou het enorm waarderen als je met me zou delen wat het lezen van deze blog met jou heeft gedaan. Dankjewel alvast!

Waar gaat deze blog over?

Over overgeven, kotsen, braken en spugen.

De keren dat ik moest overgeven in mijn leven zijn nog op twee handen te tellen en ik geloof dat niemand het graag doet.

Het wordt geassocieerd met iets vies, met ziekzijn, met een afschuwelijke geur en nog veel meer. (als je al iets herkent hiervan zul je nu vast je neus ophalen ;)

Het begon met die ene paniekaanval!

Ik was 14 jaar en mijn moeder moest me ophalen uit de stad, ik was daar met vriendinnen aan het feesten in de kroeg (ja ik was nog best jong maar het was wel een vrijdagmiddag :-) ).

Ik voelde me erg misselijk en wilde dus dolgraag naar huis toe.

Mijn moeder had er helemaal geen zin in om me op te halen, dus ik voelde me al een beetje schuldig.

Eenmaal thuis kreeg ik een paniekaanval, ik dacht letterlijk dat ik dood zou gaan en riep mijn moeder om me naar het ziekenhuis te brengen.

Mijn broer en zus keken me lachend aan en maakte er grapjes over terwijl ik doodsangsten uitsloeg.

Ik kreeg geen adem meer en dreigde flauw te vallen, ik wist van gekkigheid niet meer wat ik moest doen toen de paniek doorsloeg.

Ik voelde mij op dat moment intens kloten.

Terwijl mijn moeder de dokter belde bleef ik maar kortademig en mijn benen voelde slap en raar.

Een paar minuten later kreeg ik een pammetje (Oxazepam) en na een minuut of 20 leek ik wel stoned.

De angst was weg. Yes!

Vanaf toen zijn de vele angsten begonnen en de regelmatig terugkomende paniekaanvallen.

De angsten kregen vrij spel in mijn leven.

Ik ontwikkelde angst voor misselijkheid en angst voor angst, angst om uiteindelijk te moeten braken en de controle te verliezen.

Het werd van kwaad tot erger en ik durfde uiteindelijk niet meer naar school toe.

Ik begon met het vermijden van openbare plaatsen, kroegen, reisde niet langer met het openbaar vervoer, sprak niet meer af met vriendinnen en vermeed het eten van kip, en alles waar ik mogelijk ziek van zou kunnen worden.

Bioscopen bijvoorbeeld waren echt de hel en zeker als ik in het midden van de zaal zou zitten en niet op tijd weg zou komen, dus ook die vermeed ik voor een lange periode.

Checkte voortdurend verpakking op de houdbaarheidsdatum en vermeed restaurants.

Ik zocht uit in welke films er overgegeven zou worden zodat ik me daar niet aan bloot hoefde te stellen.

Ik hielt de mensen in mijn omgeving in de gaten in de hoop dat ze niet ziek werden en als de kat moest kotsen dan rende ik snel weg.

En als er al iemand sprak over de buikgriep of ik hoorde het op het nieuws dan kon ik gegarandeerd weer een poosje dealen met de angst en paniek.

Als ik namelijk geconfronteerd werd met een situatie van misselijkheid, overgeven of beelden daarvan dan bleef die beelden dagen, zo niet weken door mijn hoofd spoken.

Ik werd er gek van!

Terwijl ik dit schrijf kan ik me haast niet meer voorstellen hoe dat is geweest voor me, hoe ik me heb gevoeld. Maar het heeft mijn leven absoluut gekleurd.

Voor een lange tijd bleef dit aanhouden maar het kon echt niet langer en alles leed eronder dus na onderzoek kwam ik erachter dat dit een fobie is wat veel voorkomt en dat ze er zelf een naam voor hebben bedacht: Emetofobie.

Natuurlijk zocht ik samen met mijn moeder hulp.

Maar specifieke therapieën daarvoor hadden ze toen nog niet, ze probeerde maar wat, maar het hielp niet.

Lees hier meer over Emetofobie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Emetofobie

Vanaf mijn 16e ging ik antidepressiva gaan slikken.

Omdat de onderzoeken met antidepressiva tegen angsten goed uit de bus kwamen.

Ik vertrouwde de arts en dacht dat dat de juiste beslissing was.

Er kwam wat meer rust in mijn leven en kon de dingen weer langzaam gaan oppakken maar de angst verdween nooit helemaal.

Ergens op de achtergrond sluimerde de angst door die ik onderdrukte door het slikken van antidepressiva.

Tegelijkertijd onderdrukte ik dus ook mijn levensvreugde, spontaniteit en vrolijkheid.

De vele bijwerkingen daarvan heb ik jaren voor lief genomen, het maakte er niet leuker op.

De keuzes die ik vanaf toen heb gemaakt waren veelal gebaseerd op angst.

Kon ik ergens op tijd weg? Was ik veilig? Zag iemand me voor het geval ik moest overgeven?

De grootste angst was dat iemand me zou zien overgeven en me daarop zou afkeuren, me vies zou vinden, me walgelijk zou vinden zelfs.

Achteraf ben ik me super bewust wat het eigenlijk over mezelf vertelde, maar toen natuurlijk niet.

Dit heeft jaren geduurd, jaren onderdrukken van gevoelens en emoties.

Ik leefde wel maar daar was ook alles mee gezegd.

Ik voelde mezelf diepongelukkig, onzeker en sommige dagen kleurde zelfs zwart.

Ik dacht bij mezelf: Als dit het leven is wat in dag in dag uit moet leven, dan hoeft het voor mij niet meer.

Ik was doodop van het vechten tegen de angsten, het onderdrukken van paniekaanvallen en doen alsof er niets aan de hand was.

Mensen in mijn omgeving hadden het niet altijd door, ik droeg mijn masker van een lach.

Keer op keer was ik op zoek naar verlossing, iets of iemand die de angsten weg kon nemen.

Wellicht hoor je het al.. ik was buiten mezelf op zoek.

Terwijl het allemaal in mij zit.

Later pas kwam ik tot de bewustwording dat ik te lang had gevochten.

Gestreden, buiten mezelf had gezocht, me als slachtoffer van de fobie had opgesteld en mezelf echt zielig vond, want waarom moest dit mij overkomen?

Ik schrijf dit nu met een authentieke grote glimlach want als ik nu die puber van een jaar of 16 naast me zou hebben staan zou ik haar een enorme knuffel geven en haar vertellen dat het allemaal oke is.

Wat heeft ervoor gezorgd dat ik er nu maar zelden last van heb van Emetofobie?

Ik ben de diepte in gedoken.

In plaats van buiten mezelf een oplossing zoeken ben ik gaan voelen.

Klinkt allemaal best makkelijk maar zo eenvoudig is het echt.

In mijn eerdere blog schreef ik over Cristine, zij heeft me leren voelen, zakken in mijn lichaam en ik mocht thuiskomen bij mezelf.

Dit is een aardige beoefening geweest voor me. Met ups en downs maar hé das oke 😊

De zin ‘’Het is zoals het is’’ werd mijn terugkerende mantra en ondersteunde mij om alleen maar te voelen wat er was, zonder oordeel en zonder er iets aan te willen veranderen.

Vaak willen we dat iets anders is dan dat het is, of we willen iets wat er nu niet is.

Daarmee creëren we ons eigen lijden.

‘’je kunt een kat namelijk niet leren blaffen’’

Ik kickte in twee weken af van de rommel die ik al 10 jaar slikte en er ging een doos met emoties en gevoelens voor me open.

Langzaam leerde ik alle emoties te omarmen, ze te herkennen en ik ging zelfs met ze in gesprek.

Ik leerde dat alles een betekenis heeft zolang je ernaar durft te kijken. En dat is wat ik zolang niet heb gedurfd.

De angst was altijd een soort van weksignaal geweest voor me, een signaal wat me vertelde dat ik niet mijn authentieke waarheid leefde, dat ik mocht gaan voelen wat klopte voor mij en niet een beeld hoefde nastreven van hoe ik dacht dat het allemaal zou moeten zijn.

Wat een thuiskomen wat dat!

Nu op dit moment in mijn leven ben ik dat proces, deze angsten en donkere momenten intens dankbaar!

Ik heb ervan geleerd dat ik dankbaar mag zijn en dat er zoveel ís om dankbaar voor te zijn, dat alles niet zonder reden op mijn pad komt en dat ik heb mogen bouwen aan een veilige plek in mijzelf.

Ik heb een stevige fundering gelegd, voel me zelfverzekerd en de angst voor overgeven laat ik nauwelijks meer toe.

Op dit moment ondersteun ik anderen om de weg af te leggen naar binnen, om langzaam weer te voelen en vertrouwd te raken met emoties.

Ik faciliteer anderen om te groeien en zelfverzekerd in het leven te staan, te shinen en zijn/haar plek in te nemen, om die veilige bedding te zijn wetende dat goed ook goed genoeg is.

Ik voel ontzettend veel levensvreugde, spontaniteit, kracht en flow en op de momenten dat ik angst, boosheid, verdriet, teleurstelling of wat dan ook voel, dan draag ik mezelf vanuit liefde!

Heb ik dan nooit meer last van angst voor het overgeven?

Jawel dat heb ik wel, zoals afgelopen week: Ik werd wakker van de hoofdpijn en voelde me misselijk. Ik dacht echt dat ik moest overgeven en raakte lichtelijk in paniek. Ik bracht mijn aandacht en focus naar een diepe ademhaling en ontspande mijn lichaam zoveel mogelijk.

Het duurde een half uur voordat de angst weer ging zakken en ik heb het opnieuw overleefd ;)

Deze momenten van angst doen me telkens beseffen hoe mooi het leven is, hoe sterk ik me voel en hoe veilig ik ben.

Ik heb de beslissing gemaakt om te kiezen voor leven in plaats van te overleven en daardoor richt ik mij veel meer op mogelijkheden, op plezier en op het leven van mijn eigen waarheid.

Heel dit avontuur (dat leven heet) heeft me gebracht tot enkel dit moment, het NU!

De fantastische passie die ik daarmee heb ontwikkeld voor coaching, voor persoonlijke en professionele groei zorgen ervoor dat ik elke dag nieuwe dingen ontdek over mezelf, over anderen en de wereld.

Inmiddels heb ik veel ervaring in coaching en weet ik dat we maar weinig van elkaar verschillen, dat we allemaal onze angsten kennen, onze emoties hebben en soms niet weten om met gevoelens om te gaan.

Dat we allemaal weleens struggelen in het leven en met onze handen in het haar zitten.

En toch gaan we er allemaal op een verschillende manier mee om.

Ik geloof dat we in het menselijk leven alles mogen ervaren, diep mogen voelen.

Ja ik geloof dat dat de reden is waarom onze ziel afdwaalde!

Heb ik je geïnspireerd met mijn verhaal?

En voel jij dat jij net als mij de beslissing mag nemen om te kiezen voor de weg naar binnen, je emoties en gevoelens mag gaan aankijken en dat het tijd is om de diepte in te duiken? Tijdens het SelfLove weekend wat plaatsvindt op 26 t/m 28 feb. sta ik naast je om jouw met liefde daarin te begeleiden. Klik hier voor info

---

Liefs Jolien

Fotografie door: https://wegraphy.nl/